Het kan vriezen, het kan dooien!
Soms zit het mee en soms zit het tegen. Vandaag zat het een beetje tegen:

In Kessel werd een wielerwedstrijd met bekende lokale helden georganiseerd; er kon dus niet voor de deur geparkeerd worden zodat we noodgedwongen maar liefst 500 meter te voet moesten afleggen van parkeerplek naar sporthal. Da’s toch niet normaal!
Regina had aangekondigd dat ze vandaag haar laatste competitiewedstrijd uit haar volleybal carrière zou spelen.
En Cornel was de boebels vergeten…

Na bovengenoemde fysieke inspanning en emotionele teleurstellingen moest begonnen worden aan de wedstrijd. Zonder videobeelden van de vorige wedstrijd, maar met een alternatieve wedstrijdvoorbespreking over mislukte macaroni, bestelde pizza’s en uitleg waarom Cornel van Jonet niet mag koken. Ook VC Kessel begon niet gehinderd door enige voorkennis aan de wedstrijd. Zij hadden na lang speuren op internet maar liefst vier namen van Vludoc-speelsters weten op te scharrelen. En dan nog enkel de namen van de veteranen die inmiddels tot het meubilair behoren en onder de inboedelverzekering vallen, want helaas waren “verdere namen van de selectie van Vludoc ’98 niet bij de redactie bekend bij het ter perse gaan” van het wedstrijdboekje van VC Kessel.

Enfin, laten we over de eerste drie sets niet te veel zeggen. Het duurde even voordat we op adem waren gekomen van de wandeling en de tranen van emotie uit onze ogen hadden geveegd. En hoewel Christianne de tegenstander nog probeerde te intimideren door de libero een bal op het hoofd te slaan (“tja, je had je handen ook niet hoog genoeg” aldus haar coach) en een eigen haka op te voeren (volgens mij zit dat meisje zich nog af te vragen wat er gebeurde) stond het al snel 3-0 voor Kessel. Gelukkig werd het massaal meegereisde publiek (eentje, dank je Jos) getrakteerd op cupcakes. Werd er toch nog een beetje genoten. Maar toen begon de Vludoc-machine krakend en piepend toch weer wat te draaien, waardoor uiteindelijk een puntje mee naar Nuth genomen kon worden. Eindstand: 3-1. Vonden ze in Kessel nie zo leuk.

Na een emotionele speech van Pauline voor Regina (“Regina, bedankt”) trokken we weer richting Nuth om bij Barbarossa de avond toch nog op een leuke manier af te sluiten. Pastaatje, pizzatje wijntje of een shishi, dan is alles al snel weer goed. En als er dan nog een rondje snapchat volgt, is de meligheid compleet. Dan denk je al snel weer: “Ach het kan altijd erger”. Je kan ook die serveerster zijn die in allerijl werd opgetrommeld om onze tafel van negen personen te bedienen en die van de zenuwen vier Limoncello’s in de nek van de meneer aan de tafel naast ons goot..

Regina, bedankt voor de mooie jaren! Geniet van je vrije zaterdagen. “We zullen het nooit, nooit vergeten”.

Ieke